یاد من کردی به سامان گشت ناز هستی ام

نام دل بردی قیامت کرد ساز هستی ام

تخم عجزم پرتنک سرمایهٔ نشو و نماست

سجده ای می دانم و بس نو نیاز هستی ام

تنگ ظرفی احتیاطم ورنه مانند حباب

بحر می بالد زآغوش گداز هستی ام

همچو شمعم هر نگه داغی دگر ایجاد کرد

اینقدر یارب که فرمود امتیاز هستی ام

من هم از موهومی ساز نفس غافل نی ام

تاکجا خواهد دمید افسون طراز هستی ام

صبحم و در پردهٔ شب زندگانی می کنم

بی نفس خوابیده است افسانه ساز هستی ام

گر همه توفان شوم کیفیتم بی پرده نیست

عشق درگوش عدم خوانده ست راز هستی ام

ای شرار رفته از خود پر به بیرنگی مناز

دیده ام رنگی که من هم بی نیاز هستی ام

سایه را بر خاک ره پیداست ترجیح عروج

اینقدر من نیز بیدل سر فراز هستی ام